Niezmierzone życie
Trochę wiem o tobie, niezmierzone życie,
Kiedy cię złapałam, – nie wiem czy niechcący?
W spracowane dłonie, w snop złotego żyta,
w muszli karb, w potrzasku, perłą śpiewający.
Chodzę wciąż za tobą, jak oracz za pługiem,
a może ty za mną?- jak cień blask gryzący.
Jesteśmy spleceni dobrym i złym długiem,
ja i ty to jeden ogień w nas drzemiący.
Bądź mi choć raz w życiu łódką, co do nieba,
może mnie dostarczyć na skraj barwnej tęczy.
Na przymierze z Duchem, gdzie się wszystko jedna,
byle się w dualnym świecie już nie męczyć.
Bo na złe i dobre przyszło nam się bratać,
nieraz w ciemnej nocy wilków wypatrywać.
Po słonecznej stronie chodzić pośród kwiatów,
lecz rozumniej teraz, wszystko to nazywać.
Choć inaczej żyję, jednak jeszcze błądzę,
odpływom, przypływom daję się omamić.
Stopą cię doświadczam na pustyni wątpień,
w arcydziełach piasku pomiędzy falami.
Lucryssa
Moja wierszolandia 